Cos, recorda no sols quant fores estimat,

no solament els llits on et colgares,

sinó també aquells desigs que per tu

espirejaven en els ulls manifestament,

i tremolaven en la veu –i algun

obstacle atzarós els frustrà.

Ara que totes aquestes coses ja són dins el passat,

sembla quasi com si t’haguessis lliurat

a aquells desigs –com espirejaven,

recorda, en els ulls que et miraven;

com tremolaven en la veu, per tu, recorda, cos.

Poema del 1918 de l’autor grec Constantinos Cavafis (1863-1933), dins del llibre Poemes canònics, Editorial Lleonard Mutaner, Palma (Mallorca), 1996, traducció d’Antoni Avellà i Bartomeu Garcés.

(versió en grec:

Θυμήσου, σώμα...

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,

όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,

αλλά κ' εκείνες τες επιθυμίες που για σένα

γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,

κ' ετρέμανε μες στη φωνή – και κάποιο

τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.

Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,

μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες

εκείνες σαν να δόθηκες – πώς γυάλιζαν,

θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν•

πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.)